2 marca – wspomnienie Św. Agnieszki z Pragi, córki króla Czech. Była Słowiańską naśladowczynią św. Klary. Znały się jednak tylko z korespondencji listownej, ale łączyła je duchowa więź. Św. Agnieszka, ufundowała w Pradze klasztor klarysek, który potem nazywano „Czeskim Asyżem”. Po jej kanonizacji w 1989 r. obalono w Czechach komunizm. Od tamtej pory jest uznawana za patronkę aksamitnej rewolucji.
„Chrystus jest zwierciadłem bez skazy. W to zwierciadło co dzień wpatruj się, o królowo, oblubienico Jezusa Chrystusa, i ciągle w nim twarz swoją oglądaj… W tym zaś zwierciadle jaśnieje błogosławione ubóstwo, święta pokora i niewymowna miłość, jak to z łaską Bożą będziesz mogła w nim całym oglądać”. (z listu od św. Klary do św. Agnieszki).
Święta Agnieszka z Pragi, nazywana także Agnieszką Czeską, urodziła się prawdopodobnie w 1205 r, chociaż niektóre źródła podają, że być może w 1207 albo nawet w 1211 r. Byłą córką króla Czech, Przemysława I Ottokara. Jej mama Konstancja, była siostrą króla Węgier, Andrzeja II. Wywodziła się ze znanego węgierskiego rodu Arpadów, z którego pochodziło kilku świętych: św. Stefan, główny patron Węgier i jego syn św. Emeryk, św. Władysława, św. Elżbieta Węgierska, św. Jadwiga Śląska, św. Kinga i jej siostry – św. Małgorzata i bł. Jolanta.
Ze względów dynastycznych, postanowiono wydać Agnieszkę za mąż, gdy miała 3 lata. Wybrano dla niej Bolesława, jednego z trzech synów księcia wrocławskiego Henryka Brodatego i św. Jadwigi Śląskiej. W 1216 r. musiała opuścić królestwo Czech i udać się wraz ze starszą siostrą Anną do Trzebnicy, na dwór polskiego księcia. Dzięki temu, że była pod opieką św. Jadwigi, otrzymała porządne podstawy życia religijnego. Nastąpił znaczny wzrost jej życia duchowego. Wkrótce Agnieszka mogła powrócić do ojczyzny, ponieważ Bolesław, którego miała poślubić, zmarł przedwcześnie, a po nim także drugi syn Jadwigi i Henryka. Jedyny, jaki został – Henryk Pobożny, ożenił się z jej siostrą Anną.
Za jakiś czas, znowu postanowiono wydać Agnieszkę za mąż. Wybrano dwóch kandydatów: syna cesarza niemieckiego Fryderyka II i króla angielskiego Henryka III. Do żadnego małżeństwa jednak nie doszło i tym razem. Królewna złożyła przed Bogiem ślub dozgonnej czystości i aby tego dochować, interweniowała u papieża Grzegorza IX, aby jej pozwolono ten ślub wypełnić.
Agnieszka dokończyła fundację klasztoru franciszkańskiego, którą rozpoczął jej brat Wacław I. Wkrótce do Pragi przybyli franciszkanie. Od nich dowiedziała się o św. Klarze, duchowej siostrze św. Franciszka z Asyżu, która we Włoszech założyła Zakon Ubogich Panien. Królewna również zapragnęła prowadzić takie życie, jak oni i praktykować franciszkańskie ubóstwo. Zrezygnowała z praw do korony i zaczęła odtąd prowadzić swoje życie w ascezie. Całkowicie oddała się działalności charytatywnej i pobożnym praktykom, a potem zakonnemu trybowi życia.
Św. Agnieszka Czeska ufundowała szpital im. św. Franciszka, który postawiono na ziemi podarowanej przez jej brata, Wacława I. Chorym usługiwali bracia ze wspólnoty Krzyżowców. Służyli oni także ludziom biednym i pielgrzymom. W 1237 r. papież Grzegorz IX nadał wspólnocie prawa zakonne i nazwano ich Braćmi Krzyżowcami.
W 1233 roku Agnieszka założyła w Pradze i ufundowała klasztor Sióstr Klarysek (Drugi Zakon Franciszkański), który nazwano czeskim Asyżem. Rok później sama do niego wstąpiła i w 1234 r. złożyła śluby zakonne, a potem została jego przeoryszą. Była też kierowniczką duchową dla młodych dziewcząt, które pragnęły wstąpić do zakonu i swoje życie poświęcić Bogu i ludziom. Klasztor ów stał się niebawem ośrodkiem odnowy religijnej. Wkrótce także i w Europie Środkowej, wiele znamienitych osób, zaczęło stawiać klasztory i do nich wstępować, tak jak królewna z Czech.
Św. Agnieszka, wszystkie swoje dobra, jakie posiadała przeznaczyła na budowę kościołów, klasztorów i różne dzieła charytatywne. Z miłości do Boga, z wielkim poświęceniem, spełniała uczynki miłosierne wobec każdego, kto tej pomocy potrzebował. Nie patrzyła na jego pochodzenie, przekonania i sposób myślenia. W drugim człowieku po prostu widziała cierpiącego Chrystusa. Posiadała także dar proroctwa i umiejętność czytania w ludzkich sercach. Jej długie życie było naznaczone wieloma chorobami, cierpieniami i wyrzeczeniami. Z pełnym zaufaniem przyjmowała wszystko, co Bóg na nią zsyłał. Zdawała sobie sprawę z tego, że wszystko przemija, a jedyne, co trwa na wieki, to Boża prawda. Odznaczała się wielką pokorą. Gdy papież Grzegorz IX mianował ją opatką klasztoru, wybrała tylko tytuł przeoryszy. Czeska klaryska była też znana z mądrości i dlatego spełniła kilka misji mediacyjnych.
Św. Agnieszka korespondowała z papieżem oraz ze św. Klarą. Obie zakonnice pisały do siebie listy przez ok. 20 lat. Do dnia dzisiejszego zachowały się cztery takie listy. Siostra Klara pouczała w nich siostrę Agnieszkę, jak powinna realizować swoje śluby zakonne. Szczególny nacisk kładła na ubóstwo. Pisała o nim: „O błogosławione ubóstwo, które swym miłośnikom gotuje wieczne skarby! O święte ubóstwo, oto tym, co są ubodzy i o nie się ubiegają, obiecał Bóg królestwo niebieskie, wieczną wspaniałość i błogosławione życie. O pobożne ubóstwo, które raczył objąć najpierw Pan nasz Jezus Chrystus, władca nieba i ziemi. Uniżony, żyjący w niedostatku, ubogi chciał się ukazać wśród ludzi, którzy byli w ostatecznym ubóstwie i nędzy, a których obdarzyć niebieskimi darami zamierzał”. Obie święte łączyła duchowa przyjaźń.
Siostra Agnieszka zmarła w opinii świętości 2 lub 6 marca 1282 roku. Została beatyfikowana 2 grudnia 1874 r. przez papieża Piusa IX, tercjarza franciszkańskiego. Kanonizacji dokonał Ojciec Święty Jan Paweł II, 12 listopada 1989 r. w Rzymie. Wraz z nią został ogłoszony świętym także bł. Albert Chmielowski. Ich wspólna kanonizacja nie była przypadkowa. Papież powiedział wtedy w homilii: „że oboje idąc śladami świętego Biedaczyny z Asyżu, kroczyli drogą całkowitego ubóstwa i służby najbiedniejszym”. Tydzień później obalono w Czechosłowacji reżim komunistyczny. Uznano wówczas św. Agnieszkę za patronkę aksamitnej rewolucji 1989 roku.
W ikonografii, św. Agnieszka z Pragi (zwana Agnieszką Przemyślidką) przedstawiana jest w habicie franciszkańskim, w koronie na głowie, lub z miniaturką klasztoru w dłoni. Często jest także ukazywana, jak służy chorym.
Modlitwa
Boże, Ty przez wyrzeczenie się ziemskich radości na dworze królewskim i pokorne przyjęcie krzyża wprowadziłeś świętą Agnieszkę, dziewicę, na drogę doskonałości; za jej przykładem spraw, abyśmy odrywali nasze serca od marności doczesnych i dążyli do osiągnięcia skarbów niebieskich. Amen.
Źródła: franciszkanie.pl / opoka.org.pl / biblia-swieci.pl / kosciol.wiara.pl / swzygmunt.knc.pl
Foto: pl.wikipedia.org
