29 września – w Kościele Katolickim swoje święto obchodzą trzej Archaniołowie: Michał, Rafał i Gabriel, którym Bóg powierzył specjalne misje wobec ludzi.
Słowo „Archanioł” (grec. archangelos) oznacza „wysokiego rangą anioła”.
Michał – z hebrajskiego Mika´el znaczy – „któż jak Bóg” (tzn. któż może równać się z Bogiem?). Imię Gabriel – z hebrajskiego Geber´el – składa się z dwóch wyrazów: geber – silny oraz el – Pan Bóg. Imię to tłumaczone jest więc jako „mąż Boży”, „wojownik Boży”. Rafał to również imię pochodzenia hebrajskiego Rapha´el i oznacza „Bóg uzdrawia”, „Bóg uleczył”. Każde z tych imion określa istotę misji, jaką powierzył każdemu z nich Bóg.
Wśród Archaniołów pierwsze miejsce zajmuje Michał. Według tradycji chrześcijańskiej i żydowskiej, to właśnie Michał z okrzykiem na ustach „któż jak Bóg!” wystąpił przeciwko zbuntowanym aniołom, którym przewodził Lucyfer. Walka na niebie skończyła się przegraną szatana i strąceniem go wraz z jego aniołami na ziemię (Ap 12,9). Od tej pory jego terytorium stanowi ziemia i człowiek, ze swoją wolną wolą i skłonnością do grzechów.
W Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu, imię Michał występuje kilkakrotnie. W księdze Daniela jest wymieniony dwa razy i nazwany jako „jeden z przedniejszych książąt nieba” (Dn 13,21) a także jako obrońca ludu izraelskiego (Dn 12,1). W Apokalipsie Św. Jana określony jest jako stojący na czele duchów niebieskich i walczący z szatanem (Ap 12,7), wg. Św. Judy Apostoła, Michałowi Bóg polecił strzec ciała Mojżesza po jego śmierci. Wspomina też o nim Św. Paweł Apostoł (1 Tes 5,16).
W Pismach wczesnochrześcijańskich uchodzi za księcia Aniołów, Archanioła, któremu Bóg zlecił spełnić misje wymagające szczególnej siły.
Archanioł Michał patronuje złotnikom i rytownikom, aptekarzom, krawcom, żołnierzom, piekarzom, kupcom, szklarzom, malarzom, tokarzom, piekarzom, kupcom, konstruktorom wag, pracownikom banków, wzywany jest także w przypadku błyskawic i niepogody. Jest też patronem cmentarnych kaplic, a w XII w. był przedstawiany z wagami, na których odmierzał ludzkie uczynki. Jest patronem umierających i ich orędownikiem przed Bogiem. Dlatego Kościół wzywa go na pomoc w pieśni: Książę niebieski, święty Michale, / Ty sprawy ludzkie kładziesz na szale! / W dzień sądu Boga na trybunale / Bądź mi Patronem, święty Michale,/ Za Protektora bądź i Patrona,/ Niech mnie wspomoże Twoja obrona, / Uśmierz czartowską zuchwałość srogą, / Bądź Przewodnikiem, bądź mi i Drogą.
W ikonografii przedstawia się go jako rycerza w zbroi, z mieczem, trzymającego w prawej ręce oszczep, przygniatającym stopą pokonanego i związanego szatana w postaci smoka.
Imię Gabriel w Starym Testamencie jest wymienione dwukrotnie, pierwszy raz występuje w księdze Daniela (Dn 8, 13-26) gdzie tłumaczy prorokowi Danielowi sens wizji o baranie i koźle, za drugim razem wyjaśnia Danielowi przepowiednię Jeremiasza o 70 tygodniach-latach (Dn 8, 13–26; 29,10; Jr 25, 11n).
Nowy Testament ukazuje Gabriela jako szczególnego opiekuna Świętej Rodziny. Najpierw z misją przybywa do Zachariasza, aby go powiadomić o narodzinach Jana Chrzciciela: ”Ja jestem Gabriel, który stoję przed Bogiem. A zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę wieść radosną. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie” (Łk 1, 19-20). Potem zostaje posłany do Najświętszej Maryi Panny, aby zwiastować Jej, że pocznie i porodzi syna, któremu nada imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego. Gabryjel pojawił się również we snach św. Józefa, informując go najpierw o macierzyństwie Maryi, potem ostrzegając przed królem Herodem (Mt 2, 13) i wreszcie nakazując mu wrócić do Nazaretu (Mt 2, 19–20). Był też obecny przy zmartwychwstaniu Pana Jezusa (Mt 28, 5-6) oraz przy Jego wniebowstąpieniu (Dz 1, 10).
Archanioł Gabriel został ogłoszony przez Papieża Piusa XII w 1951 r. patronem telegrafu, telefonu, radia i telewizji. Patronuje doręczycielom i urzędnikom pocztowym, posłańcom, kolekcjonerom znaczków pocztowych, łącznościowcom i korespondentom prasowym.
W ikonografii przedstawiany jest jako młodzieniec w białych szatach, ze skrzydłami, odziany w tunikę, z przepaską lub diadedem we włosach. Za atrybut służy mu berło, lilia, gałązka oliwki lub palmy.
Archanioł Rafał znany jest przede wszystkim z Księgi Tobiasza. To dzięki Niemu Bóg dokonał cudu uzdrowienia: Sary z depresji oraz ojca Tobiasza ze ślepoty.
Sara cierpiała z powodu samotności, ponieważ każdy zawarty z nią ślub kończył się śmiercią męża. Do tego dochodziły cierpienia, spowodowane oskarżeniami i pomówieniami ze strony otoczenia. Myślała nawet o samobójstwie, jednak nie chciała przysparzać rodzicom dodatkowego bólu, hańby i zgryzoty. W tej dramatycznej sytuacji uciekała się w żarliwej modlitwie o pomoc do Boga. Ojciec Tobiasza stracił wzrok, wskutek spadających ciepłych odchodów ptasich. Miało to miejsce, gdy pewnej gorącej nocy położył się spać przy murze dziedzińca, w którym gnieździły się wróble. Nic nie pomogli mu ani lekarze, ani maści. Tylko dzięki interwencji Rafała Archanioła, oba źródła cierpienia zostały usunięte.
W księdze Tobiasza, Rafał został ukazany w ludzkiej postaci o imieniu Azariasz. Towarzyszy On młodemu Tobiaszowi w czasie podróży z Niniwy do Rega w Medii, ratuje go z wielu niebezpiecznych przygód, a także przepędza demona Asmodeusza. Po powrocie do domu wyjawia Tobiaszowi i jego ojcu, kim jest: „Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański” (Tb 12, 15).
Archanioł Rafał jest patronem chorych, pielgrzymów i podróżnych oraz aptekarzy, górników, dekarzy, marynarzy, emigrantów, wzywany w przypadku choroby oczu i zarazy.
W ikonografii jest najczęściej przedstawiany jako młodzieniec bez zarostu w tunice, czuwający nad krokami ludzi, jak Anioł Stróż. Jego atrybutami są: krzyż, laska pielgrzyma, niekiedy ryba i naczynie. W ujęciu bizantyjskim ukazywany jest z berłem i globem.
Źródła: niedziela.pl / swiecinapomoc.pl / brewiarz.pl
Foto: niedziela.pl / pl.wikipedia.org
