Dokładnie 80 lat temu, 2 czerwca 1945 roku, w czasie obławy we wsi Antonin zginął Witold Borowski – pochodzący z Radomia prawnik, działacz Młodzieży Wszechpolskiej i Stronnictwa Narodowego, a przede wszystkim żołnierz Narodowej Organizacji Wojskowej, Narodowych Sił Zbrojnych i Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. Przez całe życie wierny idei niepodległej Polski, zginął z rąk komunistycznego aparatu represji, ukrywając się przed UB i NKWD.
Borowski urodził się w Radomiu, gdzie ukończył szkołę średnią, a następnie rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Już jako student aktywnie działał w ruchu narodowym – był m.in. kierownikiem Sekcji Akademickiej Stronnictwa Narodowego i członkiem władz Młodzieży Wszechpolskiej. Jego działalność nie umknęła uwadze sanacyjnych władz – w 1935 roku trafił do obozu w Berezie Kartuskiej, a rok później został relegowany z UW za udział w protestach. Mimo to studia ukończył na Uniwersytecie Poznańskim.
Po wybuchu II wojny światowej nie otrzymał powołania do wojska – być może ze względu na poglądy polityczne – ale zaciągnął się jako ochotnik. Ranny trafił do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i jeszcze w 1939 roku zaangażował się w konspirację. Pod pseudonimami „Witek” i „Witold” działał w strukturach SN i NOW, a następnie współtworzył Narodowe Siły Zbrojne. W NSZ odpowiadał m.in. za działalność oświatową i propagandową jako szef VI Wydziału Dowództwa. Pełnił również funkcję redaktora naczelnego podziemnego dwutygodnika „Wielka Polska”.
Z czasem – po porozumieniu NSZ z Armią Krajową – przeszedł do AK i kontynuował działalność w strukturach politycznych Stronnictwa Narodowego. W czasie powstania warszawskiego przebywał w Milanówku, organizując pomoc dla rannych, a wcześniej – wraz z żoną Natalią – ukrywał w Warszawie żydowską rodzinę.
Po wojnie nie złożył broni – współtworzył Narodowe Zjednoczenie Wojskowe, organizację mającą kontynuować opór przeciwko sowieckiej dominacji. W NZW był szefem IV Wydziału Komendy Głównej. W kwietniu 1945 roku został aresztowany przez NKWD i osadzony w obozie w Rembertowie, skąd udało mu się uciec podczas słynnej akcji uwolnienia więźniów przeprowadzonej przez oddział „Wichury”. Niedługo potem został odnaleziony przez komunistyczne służby i zginął 2 czerwca 1945 roku w trakcie obławy. Spoczywa na cmentarzu w Jakubowie.
Źródło: Instytut Pamięci Narodowej
