Nie żyje Ireneusz Czarnecki. Był bohaterem Radomskiego Czerwca 1976 oraz wieloletnim działaczem opozycji demokratycznej.
Ireneusz Czarnecki zmarł w niedzielę, 3 września 2023 roku. Miał 74 lata.
– Z wielkim bólem przyjęliśmy wiadomość o odejściu Ireneusza Czarneckiego. Człowieka Honoru o wielkim sercu, który umiłował Wolność i przez długi okres swojego życia – walczył o nią
przekazało Stowarzyszenie Radomianie dla Demokracji.
Ireneusz Czarnecki urodził się 4 czerwca 1949 roku w Wałbrzychu. Jego życie było geograficznie związane z różnymi miejscowościami, ale to jego zaangażowanie społeczne i walka o prawa pracowników stanowiły główną osią jego życia.
W roku 1979 ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Radomiu, co stanowiło punkt wyjścia dla jego długoletniej kariery zawodowej i społecznej.
W latach 1968-1986 Ireneusz pracował jako mechanik maszyn do szycia w Zakładach Metalowych im. gen. Waltera w Radomiu. To w tym okresie doświadczył wyjątkowo trudnych warunków pracy i zaangażował się w działalność związkową.
Jednym z kluczowych wydarzeń w życiu Ireneusza było jego uczestnictwo w demonstracji robotników w Radomiu, która miała miejsce 25 czerwca 1976 roku. Niestety, ta demonstracja zakończyła się pobiciem przez Milicję Obywatelską, co stanowiło wyraz brutalności reżimu wobec obrońców praw pracowników.
Od września 1980 roku Ireneusz zaangażował się w działalność związkową jako członek tajnego związku „S”. Pełnił funkcje sekretarza Tymczasowego Komitetu Założycielskiego w Zakładach Metalowych w Radomiu, a później został przewodniczącym Komisji Wydziałowej. W latach 1982-1983 był aktywnym działaczem Tymczasowej Komisji Założycielskiej „Solidarności”, a także redaktorem, drukarzem i kolporterem podziemnego pisma „Solidarni”. Za swoją działalność opozycyjną został zatrzymany i internowany, co było ceną, jaką musiał zapłacić za walkę o prawa pracowników i demokrację.
W okresie 1984-1988 Ireneusz Czarnecki kontynuował swoją działalność jako członek Tymczasowej Komisji Międzyzakładowej i Regionalnej Komisji Wykonawczej „Solidarności”. Był również drukarzem i kolporterem nielegalnych wydawnictw, takich jak „Wolny Robotnik”, książki NOWej oraz ulotki i inne druki okolicznościowe. Angażował się w akcje ulotkowe, plakatowe oraz zbiórki pieniędzy na wsparcie działalności związkowej oraz pomoc represjonowanym.
Ireneusz wielokrotnie stawiał czoła represjom ze strony władz komunistycznych. Był poddawany rewizjom, zatrzymywany na 48 godzin i przesłuchiwany. 30 kwietnia 1986 roku został zwolniony z pracy, ale nie zrezygnował z walki o prawa pracowników i demokrację.
W latach 1986-1990 podjął pracę w Radomskim Przedsiębiorstwie Inżynieryjnym, kontynuując swoje zaangażowanie społeczne i związkowe.
Ireneusz Czarnecki nie tylko działał aktywnie w ruchu „Solidarności” i walce o prawa pracowników, ale również był obiektem zainteresowania służb bezpieczeństwa. Był rozpracowywany przez różne wydziały Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w Radomiu, co świadczy o jego znaczeniu jako lidera opozycji.
Po transformacji ustrojowej w Polsce w 1989 roku, Ireneusz Czarnecki kontynuował swoje zaangażowanie społeczne i pracował zarówno w sektorze prywatnym, prowadząc własną działalność gospodarczą w branży handlowej, jak i w sektorze publicznym, gdzie działał w ROAD/UD.
Jego życiorys jest świadectwem odwagi i determinacji w walce o prawa pracowników i demokrację w Polsce w trudnych czasach komunizmu. Jego wkład w rozwijający się ruch „Solidarności” oraz walkę o wolność i godność człowieka pozostaje ważnym elementem historii Polski.
Źródło: Encyklopedia Solidarności /
