2 czerwca 1945 roku zginął Witold Borowski, prawnik, działacz Młodzieży Wszechpolskiej i Stronnictwa Narodowego. Żołnierz NOW, NSZ i NZW.
Urodził się 13 czerwca 1913 r. w Radomiu. Po zdaniu matury od 1932 r. kontynuował naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Tam też związał się z ruchem narodowym, w którego uniwersyteckich strukturach szybko zaczął odgrywać ważną rolę. Pełnił funkcję kierownika Sekcji Akademickiej Stronnictwa Narodowego i członka władz Młodzieży Wszechpolskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Już w czasach studenckich był represjonowany przez sanacyjne władze.
W 1935 r. został zesłany do obozu w Berezie Kartuskiej, gdzie spędził kilka miesięcy. Jesienią następnego roku, jako jeden z inicjatorów słynnej blokady na Uniwersytecie Warszawskim, został relegowany z uczelni. Studia ostatecznie ukończył na Uniwersytecie Poznańskim i podjął pracę w tamtejszym sądownictwie.
We wrześniu 1939 r. nie otrzymał powołania do wojska i zaciągnął się jako ochotnik. Ranny w udo trafił do niemieckiego stalagu, z którego udało mu się zbiec. Jesienią 1939 r. zaangażował się w konspirację wojskowo-polityczną Stronnictwa Narodowego. Jako „Witek” lub „Witold” do lipca 1941 r. był członkiem Zarządu Okręgu Stronnictwa Nardowego w Radomiu, a następnie znalazł się w wydziale organizacyjnym Zarządu Głównego SN w Warszawie — już jako absolwent konspiracyjnej podchorążówki. Od 15 września 1941 r. pełnił funkcję redaktora naczelnego konspiracyjnego dwutygodnika „Wielka Polska”, pierwotnie organu młodzieżówki SN.
Latem 1942 r. znalazł się w grupie działaczy SN-NOW, którzy odmówili scalenia z Amią Krajową. Był jednym z inicjatorów powołania Armii Narodowej, wraz z którą znalazł się, jak inni secesjoniści, w strukturach nowej organizacji — Narodowych Siłach Zbrojnych. Jako „Wiktor Brzeziński” w stopniu podporucznika pełnił tam najpierw funkcję zastępcy szefa VI Wydziału Dowództwa, a od września 1943 r. szefa tego wydziału, który odpowiadał za sprawy oświatowo-wychowawcze. Kontynuował w tym czasie wydawanie „Wielkiej Polski” i działalność w Stronnictwie, będąc członkiem Tymczasowej Komisji Rządzącej, czyli najwyższej władzy tej części partii, która nie zgodziła się na porozumienie z AK.
Wiosną 1944 r. gdy jednak udało się to porozumienie zawrzeć, wraz ze zdecydowaną większością Narodowych Sił Zbrojnych znalazł się w szeregach Armii Krajowej, cały czas pracując w pionie politycznym SN. Aż do wybuchu powstania warszawskiego na zapleczu sklepu, który prowadził razem z żoną Natalią (w NSZ pełniła funkcję komendanta Pomocniczej Służby Kobiet na Mokotowie) ukrywał żydowską rodzinę. Podczas powstania przebywał w Milanówku, gdzie organizował pomoc dla rannych wychodzących z miasta.
Był jednym z inicjatorów powołania do życia Narodowego Zjednoczenia Wojskowego, które miało kontynuować walkę z sowietami. W stopniu porucznika objął funkcję szefa IV Wydziału (propagandy) Komendy Głównej NZW.
W kwietniu 1945 r. został aresztowany przez NKWD i osadzony w areszcie przy ul. Środkowej w Warszawie (na cegle zachował się wydrapany napis „Witold Borowski S.N. por.”), skąd trafił do obozu koncentracyjnego w Rembertowie. W nocy z 20 na 21 maja 1945 r. wraz z grupą 1400 więźniów został uwolniony przez oddział Edwarda Wasilewskiego „Wichury”, w czym miał udział jako organizator akcji wewnątrz obozu.
Poszukiwany przez UB i NKWD ukrywał się w okolicach Mińska Mazowieckiego. Zginął 2 czerwca podczas obławy we wsi Antonin. Został pochowany na cmentarzu w Jakubowie.
