Woda święcona jest jednym z sakramentaliów jakie Kościół daje wiernym dla ich uświęcenia, wzmocnienia oraz przedłużenia i zachowania łask, które otrzymujemy w sakramentach św. Ma również działanie oczyszczające z grzechów lekkich. Powinna być często używana nie tylko w kościele ale również w domu. Można się nią przeżegnać przed wyjściem z domu i po powrocie, pokropić nią swoje mieszkanie i użyć jej w wielu innych sytuacjach.
Woda święcona oraz inne sakramentalia, swoje działanie zawdzięczają Chrystusowi, który daje im Swoją moc, za wstawiennictwem Kościoła.
Św. Teresa z Avila uważała, że woda święcona jest największym i najskuteczniejszym sakramentalium, gdyż pozwala przedłużyć łaski uświęcające, wynikające z sakramentów. Używanie wody święconej sprowadza też łaski uczynkowe, czyli nadprzyrodzoną, chwilową, wewnętrzną pomoc Bożą, tj. oświecenie umysłu i pobudzenie woli do unikania zła i czynienia dobra. Może również przynieść inne dobroczynne skutki, takie jak: odpędzanie złych duchów, ustąpienie jego zasadzek, uwolnienie od wszelkiej nieczystości i szkody, odwracanie chorób oraz oddalenie wszystkiego, co czyha na pomyślność i spokój mieszkańców, ochronę przed chorobą, zarazą i nieczystym powietrzem a także przed pokusami złego ducha. O to wszystko prosi kapłan w modlitwie, podczas obrzędu święcenia wody.
Według św. Tomasza z Akwinu, pobożne używanie wody święconej sprawia, że grzechy powszednie są nam odpuszczone. Warunkiem jest użycie wody święconej z aktem pobożności i skruchy, z zachowaniem czystości serca i umysłu.
Skuteczność używania wody święconej zależy od pobożnego usposobienia tych, którzy z niej korzystają a także od zamiarów Bożej Opatrzności. Osoba, która jej używa musi połączyć pokropienie wodą święconą z aktem pobożności wiary i z ufnością, trwając w łasce uświęcającej, w przeciwnym razie będzie to czyn nieskuteczny.
Woda święcona a egzorcyzmowana. Ryt poświęcenia wody
Niektórzy uważają, że woda egzorcyzmowana jest lepsza od wody święconej. Tymczasem jest to pierwszy etap poświęcenia wody. Żeby woda miała działanie uświęcające, musi być najpierw oczyszczona, czyli uwolniona spod działania złego ducha (egzorcyzmowana).
W tradycyjnym katolickim rycie kapłan mocą Trójcy Przenajświętszej, w Jej imieniu, najpierw błogosławi sól, a potem wodę. Ryt ten rozpoczyna od przywołania Bożej pomocy, czyniąc znak krzyża św., potem wypowiada egzorcyzm, a następnie prosi Boga o uświęcenie. Dzięki tym modlitwom sól i woda zostają najpierw uwolnione od przekleństwa i działania złego ducha a następnie poprzez ich uświęcenie oddane Panu Bogu.
Woda święcona staje się sakramentalium poprzez połączenie pobłogosławionej wody i soli.
W modlitwach jakie kapłan wypowiada, prosi Boga, aby woda święcona dała wiernym łaski dla duszy i ciała.
Woda święcona jest używana podczas większości błogosławieństw i poświęceń. Nie jest ona konieczna do zbawienia, ale jest bardzo pożyteczna i pomocna.
Każdy przedmiot, który kapłan poświęci wodą święconą, otrzymuje taką samą moc, jaką ma woda święcona.
Jeśli pokropienia dokonują wierni, wtedy działanie wody święconej jest jedynie przeniesione na przedmiot, który jest skrapiany wodą święconą.
Używanie wody święconej przez wiernych
Wierni mogą jej używać w wielu różnych sytuacjach. Wchodząc do kościoła warto przeżegnać się wodą święconą, aby móc podczas modlitwy skierować swoje myśli do Pana Boga i przygotować swoje serce na spotkanie z Nim. Także wychodząc z kościoła powinno się to uczynić, prosząc Boga, o ochronę dla ciała i duszy oraz umocnienie w dobrych postanowieniach.
Woda święcona powinna być używana nie tylko w kościele, ale również w domu. Warto mieć kropielniczkę, aby móc żegnać się wodą święconą przed wyjściem z domu i po powrocie do niego.
Chorzy mogą pokropić swoje lekarstwa czyniąc nad nimi znak krzyża św. Powinni też sami często w chorobie jej używać, żegnając się nią. Nie w każdym przypadku przyniesie to uzdrowienie, ale może wzmocnić w walce z chorobą lub przynieść jakieś inne łaski.
Można także skropić wodą święconą pożywienie, napoje, łóżko przed położeniem się spać. Warto jej użyć w czasie jakiegoś niepokoju, zamieszania, waśni rodzinnych czy sąsiedzkich.
Do katolickich zwyczajów należy kropienie wodą święconą grobów naszych bliskich, gdy odwiedzamy cmentarz.
Woda święcona w tradycji Kościoła katolickiego
Jak podaje tradycja („Konstytucje Apostolskie”), używanie wody święconej wprowadził apostoł św. Mateusz.
Najstarsze poświęcenie wody w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, odbywało się w czasie Wigilii Wielkanocnej. Część tej wody mieszano z krzyżmem św. i olejem katechumenów i przygotowywano z tego wodę chrzcielną. Natomiast reszta była przeznaczona dla wiernych, którzy mogli ją zabrać ze sobą, by skrapiać nią pomieszczenia w domu, swoich chorych, zwierzęta w gospodarstwach rolnych i pola.
W IV w. u chrześcijan Wschodnich pojawiło się zwykłe poświęcenie wody, które odbywało się po Komunii św. Natomiast na łacińskim Zachodzie zostało ono zapoczątkowane w V w. przez papieża Aleksandra I, który jako pierwszy użył wówczas soli egzorcyzmowanej. Od tego czasu kapłan świecił wodę w każdą niedzielę, a od VII w. robił to przed główną Mszą św. niedzielną. Potem uroczyście kropił nią ołtarz, ministrantów, wiernych, przy śpiewie Asperges me, albo Vidi Aquam (w okresie wielkanocnym). Dokonywał również pokropienia grobów zmarłych, w kryptach kościołów, albo na cmentarzu przykościelnym.
Od IV w. w chrześcijańskim Wschodzie odbywała się uroczystość wielkiego poświęcenia wody, tzw. megas hagiasmos, które było obchodzone w Wigilię Trzech Króli. Ceremonia ta przypominała chrzest Pana Jezusa w Jordanie. Święcona była wtedy duża ilość wody, która służyła wiernym jako woda święcona i woda do gotowania.
U chrześcijan Zachodnich podobne poświęcenie wody rozpoczęło się od XV wieku. W ciągu roku liturgicznego, ceremonia ta należała do najbardziej uroczystych i najdłuższych.
Do uroczystego konsekrowania kościoła, ołtarza albo kamienia ołtarzowego biskup używał specjalnej wody, zwanej „wodą gregoriańską”, która składała się z mieszaniny wina, soli i popiołu.
Źródła: gdynia.fsspx.pl / militia-immaculatae.org / msza.net
Foto: uploud.wikipedia.org
