Dokładnie 79 lat temu, 18 lipca 1946 roku, na trasie Iłża–Radom, w pobliżu Skaryszewa, doszło do jednej z najgłośniejszych akcji zbrojnych powojennego podziemia niepodległościowego. Oddział partyzancki pod dowództwem ppor. Tadeusza Zielińskiego ps. „Igła” przeprowadził zasadzkę na samochód, którym podróżował ppłk Alfred Wnukowski – szef Wojsk Bezpieczeństwa Wewnętrznego (WBW) na Rzeszowszczyźnie. W wyniku ataku zginął zarówno oficer, jak i jego żona oraz towarzysząca im obstawa.
Alfred Wnukowski był jednym z najwyższych rangą przedstawicieli komunistycznego aparatu bezpieczeństwa, działającego na terenie Polski po zakończeniu II wojny światowej. Urodził się w 1920 roku w Omsku, w Związku Radzieckim, w rodzinie o silnych tradycjach rewolucyjnych. W młodości należał do komunistycznej organizacji młodzieżowej Komsomoł, a w wieku 18 lat wstąpił do Armii Czerwonej. W czasie wojny służył jako oficer moździerzy, walczył na froncie i kilkukrotnie został ranny.
Zobacz też:
W 1944 roku zgłosił się do tworzącej się w ZSRR 1. Armii Wojska Polskiego. Objął dowództwo batalionu w 4 Dywizji Piechoty i wziął udział w działaniach wojennych na terenie Polski. Po zakończeniu wojny, rozkazem marszałka Michała Roli-Żymierskiego, 4 Dywizja została wcielona do Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Wnukowski objął wówczas stanowisko dowódcy WBW na Rzeszowszczyźnie i rozpoczął działania wymierzone w podziemie niepodległościowe oraz ludność ukraińską przesiedlaną do ZSRR.
Na początku 1946 roku za swoje działania został awansowany do stopnia podpułkownika. Nieustępliwy wobec struktur niepodległościowych, stał się celem dla walczących jeszcze z bronią w ręku partyzantów. Latem tego samego roku, podczas podróży w okolice Radomia, wpadł w zasadzkę przygotowaną przez oddział „Igły”. Była to jedna z najpoważniejszych strat, jakie komunistyczne służby poniosły na terenie regionu w pierwszych latach powojennych.
Źródło: IPN Radom
