83 lata temu zginął gen. Bułak-Bałachowicz. Był postacią charakterystyczną dla dalekich polskich Kresów Wschodnich.
Dzisiaj, 10 maja, przypada 83. rocznica śmierci jednego z najwybitniejszych i najbardziej kontrowersyjnych polskich generałów – Stanisława Bułak-Bałachowicza. Choć jego życiorys był skomplikowany, a jego decyzje często były kwestionowane, nie ulega wątpliwości, że Bułak-Bałachowicz odegrał ważną rolę w historii Polski i Europy.
Stanisław Bułak-Bałachowicz urodził się w 1883 roku w rodzinie szlacheckiej na terenach dzisiejszej Białorusi. Jako młody człowiek studiował na uniwersytecie w Petersburgu, gdzie związał się z organizacjami niepodległościowymi. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej, ale po rewolucji październikowej przeszedł na stronę Białych. Po klęsce Białych uciekł na Zachód, gdzie związał się z polskim ruchem niepodległościowym.
W 1919 roku Bułak-Bałachowicz został przyjęty do Wojska Polskiego i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był jednym z najlepszych dowódców polskiej kawalerii i przyczynił się do wielu zwycięstw w bitwach pod Kijowem i Warszawą. Po zakończeniu wojny Bułak-Bałachowicz zajął się organizowaniem wojskowych formacji na terenach Litwy, Białorusi i Ukrainy. Jego celem było utworzenie tam niepodległych państw, które w przyszłości miałyby stanowić sojuszników Polski.
Niestety, Bułak-Bałachowicz popadł w konflikt z rządem polskim, który uznał jego działania za nielegalne. Generał oskarżony został o próbę obalenia rządu i skazany na śmierć. Wobec tego Bułak-Bałachowicz zdecydował się na ucieczkę za granicę. W czasie II wojny światowej próbował nawiązać współpracę z Niemcami i stworzyć oddziały antysowieckie, ale bez większych sukcesów. Zginął w 1940 roku w wyniku nieporozumienia z jednym z dowódców niemieckich.
Choć życiorys Bułak-Bałachowicza był skomplikowany, to jego wkład w historię Polski i Europy jest niezaprzeczalny. Był jednym z najzdolniejszych dowódców polskiej kawalerii i przyczynił się do wielu zwycięstw w wojnie polsko-bolszewickiej. Jego działalność na terenach Litwy, Białorusi
Zginął podczas próby aresztowania przez gestapo 10 maja 1940 r. na ul. Paryskiej na Saskiej Kępie w Warszawie. Stawił opór Niemcom i został zastrzelony. Jego śmierć została upamiętniona tablicą, umieszczoną na Saskiej Kępie.
Źródło: Instytut Pamięci Narodowej Delegatura w Radomiu / Wikipedia / Przystanekhistoria
