4 grudnia 1926 roku na zjeździe w Poznaniu, powołano do życia Obóz Wielkiej Polski (OWP).
Nowa organizacja powstała z inicjatywy Romana Dmowskiego, członków Związku Ludowo-Narodowego oraz innych grup i organizacji narodowych. Na czele OWP, jako Wielki Oboźny, stanął Roman Dmowski. Oprócz niego, na czele organizacji stanęli Tadeusz Bielecki oraz Roman Rybarski.
OWP miała być strukturą ponadpartyjną, nieangażującą się w bieżące spory polityczne, lecz formującą przyszłą elitę polskiego ruchu narodowego i przygotowującą się do przejęcia przez nią władzy w państwie. Organizacja miała zdyscyplinowane, hierarchiczne struktury, największe wpływy posiadając w Wielkopolsce, Pomorzu, Śląsku, Warszawie oraz miastach uniwersyteckich.
OWP stopniowo wyrósł na najsilniejszy ruch polityczny w Polsce, liczący od 200 (wliczając członków Stronnictwa Narodowego i sympatyków) do 300 tysięcy członków.
Obóz Wielkiej Polski był planowany jako organizacja elitarna, nie przewidywano masowości udziału ani nie planowano jej jako organizacji młodzieżowej. Niepowodzenie pierwotnej koncepcji OWP (brak chęci partii politycznych i innych organizacji do przyłączania się do OWP) spowodowało, że jedyną naprawdę aktywną częścią organizacji byli młodzi działacze, zazwyczaj wywodzący się ze Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska.
Ruch Młodych wprowadził odznakę – mieczyk Chrobrego – która miała być symbolem dążenia do Polski mocarstwowej, pieśń organizacyjną („Hymn Młodych”) oraz charakterystyczne umundurowanie. Symbole te stały się symbolami całego OWP, jako że Ruch Młodych zdominował działanie całej organizacji.
Autorytarne władze sanacyjne, wyczuwając realne dla siebie zagrożenie, rozpoczęły represje wobec członków OWP. Organizacja została rozwiązana 28 marca 1933 roku.
