25 stycznia – Kościół Katolicki wspomina dzień nawrócenia św. Pawła, zwanego Apostołem Narodów. Przed nawróceniem gorliwy faryzeusz o imieniu Szaweł oraz okrutny prześladowca i przeciwnik chrześcijan. Uczestniczył jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana. Wyznawał zasadę, że siła i przemoc to najskuteczniejsze argumenty w dysputach religijnych. Po tym, gdy ukazał mu się Chrystus, przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł. Został uczniem Pana Jezusa i od tej chwili całe swoje życie poświęcił głoszeniu Ewangelii. Jego nawrócenie jest bardzo konkretne i symboliczne, ponieważ wpłynęło na losy chrześcijaństwa i pokazało, że każdy człowiek może spotkać na swojej drodze Boga.
‘’ Szaweł natomiast wciąż pałał nienawiścią i chęcią mordowania uczniów Pana. Poszedł więc do najwyższego kapłana i poprosił o listy polecające do synagog w Damaszku. Chciał bowiem odszukać zwolenników tej drogi, zarówno mężczyzn, jak i kobiety, aby ich pojmać i przyprowadzić do Jeruzalem. Był właśnie w podróży i zbliżał się już do Damaszku, gdy nagle poraziło go światło z nieba. Upadł na ziemię i usłyszał słowa: „ Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?„. A on zapytał: ” Kim jesteś Panie? ”. I usłyszał: „ Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i idź do miasta. Tam dowiesz się, co masz czynić „ … ‘’ (Dz. 9, 1-6)
Szaweł urodził się około 5 – 10 roku po Chrystusie, w Cylicji (teren dzisiejszej Turcji) w mieście Tars. Był wykształconym Żydem i należał do elity społeczeństwa w Cesarstwie Rzymskim. Pochodził z pokolenia Beniamina, z rodziny o tradycjach wyznania mojżeszowego, która należała do stronnictwa faryzeuszów. Jego przodkowie byli niewolnikami, którzy po wyzwoleniu, uzyskali obywatelstwo rzymskie. Szaweł uczył się rzemiosła, konkretnie tkania płótna namiotowego. Później wyruszył do Jerozolimy, aby studiować Torę. Zapoznał się też z kulturą i filozofią grecką. Był gorliwym uczniem niejakiego Gamaliela, uczonego w Prawie starszego człowieka, członka Sanhedrynu. Gamaliel miał poglądy konserwatywne, był przeciwny temu, aby swoje racje udowadniać siłą. Powiedział on do Szawła, aby znalazł sobie nauczyciela i wtedy będzie trzymał się z dala od spraw wątpliwych. Jednak Szaweł nie poszedł za radą swojego mistrza, został fanatykiem religijnym, zawzięcie zwalczającym chrześcijan. Uważał, że nauka Jezusa z Nazaretu jest odstępstwem od wiary żydowskiej i że tylko siłą i przemocą można coś zmienić. Prawdopodobnie z początku nie brał czynnego udziału w egzekucji z powodu nie ukończonych 30 lat, jak nakazywało prawo. Niektórzy historycy twierdzą, że mógł w tym czasie na przykład pilnować szat oprawców i zachęcać ich do mordu. Po osiągnięciu pełnoletniości, poszedł do arcykapłana, prosić, aby dał mu listy polecające do gmin żydowskich, które by posłużyły uwiarygodnieniu Szawła w oczach lokalnych władz żydowskich, uprawniające go do zwalczania chrześcijan. Aby doprowadzić do skutku swój plan, postanowił udać się do Damaszku, aby tam ścigać wyznawców Jezusa. Nie spodziewał się, że ta podróż, która miała być zrealizowaniem jego planów, pełnych nienawiści i okrucieństwa, zakończyła się jego nawróceniem. Wyruszył z Jerozolimy, miał do przebycia 250 km. Gdy tylko przekroczył granicę miasta, został porażony niezwykłym światłem, jakiego wcześniej nie widział. To spowodowało, że oślepiony spadł z konia. Leżąc na ziemi usłyszał tajemniczy głos, który wezwał go po imieniu i przemówił w jego języku. Zrozumiał, że objawił mu się sam Jezus, którego on tak żarliwie prześladuje i którego wyznawców tępi. Towarzyszący mu ludzie, byli bardzo zdumieni, słyszeli bowiem jakiś głos, ale nic nie widzieli. Postąpili jednak, jak im polecił Szaweł. Podnieśli go z ziemi i oślepionego zaprowadzili do Damaszku, tak jak mu nakazał Pan. Gdy był w mieście, nic nie jadł, nie pił i nic nie widział przez 3 dni. Tym czasem Pan Bóg zwrócił się z misją do Ananiasza, jednego z uczniów Jezusa, który akurat przebywał w Damaszku, żeby udał się do domu Judy, odnalazł Szawła z Tarsu, położył na niego ręce i uzdrowił. Ananiasz niezbyt chętnie chciał się tam udać, ponieważ słyszał o Szawle wiele złego. Wypełnił jednak Boże polecenie, gdyż Pan dał mu do zrozumienia, że wybrał sobie Szawła, aby ten mówił o nauce Jezusa wśród pogan, królów i narodu izraelskiego. Szaweł odzyskał wzrok, został ochrzczony i napełniony Duchem Świętym, a także przyjął nowe imię – Paweł.
To nawrócenie Pawła, stało się dla niego początkiem nowego życia, w którym z taką samą gorliwością, jak prześladował chrześcijan, teraz z wielkim zapałem głosi słowo Chrystusa. Wszędzie, gdzie odbywał swoje podróże misyjne, zakładał gminy chrześcijańskie i wyznaczał swoich zastępców.
Po raz pierwszy Paweł został aresztowany w Macedonii, gdy odbywał drugą podróż misyjną. Drugie uwięzienie miało miejsce w Efezie, podczas trzeciej podróży misyjnej. Trzeci raz zostaje aresztowany w Jerozolimie, tuż po zakończeniu trzeciej podróży apostolskiej. Był więziony w twierdzy Antonia, gdzie przebywał Pan Jezus, zanim wyruszył na drogę krzyżową. Po raz czwarty został aresztowany w Palestynie i osadzony w więzieniu w Cezarei Nadmorskiej. Stamtąd został przewieziony do Rzymu, które było jego piątym więzieniem, takim właściwie aresztem domowym.
Paweł zginął śmiercią męczeńską, przez ścięcie mieczem.
Św. Paweł zyskał miano Apostoła Narodów. Jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, zamieszczonych w Nowym Testamencie.
Św. Paweł w Liście do Efezjan pisał, że należy porzucić „starego człowieka” i przyoblec się w „nowego”. Nawrócenie jest łaską, która wymaga odpowiedzi człowieka. Czasem trzeba coś stracić, żeby zyskać więcej. Tak, jak Paweł, stracił wzrok, ale zyskał wiarę i życie zgodne z własnym sumieniem.
Źródła: Pismo Święte Nowego Testamentu / drogaikony.org.pl / katolsk.no / slowo.redemptor.pl / brewiarz.pl / gosc.pl
Foto: pl.wikipedia.org
