Wyobraźmy sobie kogoś, kto chciałby być dobrym elektrykiem i zajmować się tylko wymianą żarówek, natomiast zupełnie lekceważyć instalacje, naprawy systemów elektronicznych. Słaby z niego elektryk.
Podobnie jest z tym, kto, jak to dziś tajemniczo mówi św. Paweł, żyje według ciała. Nie bierze pod uwagę rzeczywistości w całej jej złożoności, a nawet więcej: nie widzi spraw istotnych, zatrzymuje się natomiast na powierzchni i żyje w ciągłym strachu przed Bogiem i niewiele jest w stanie zrozumieć z bogactwa życia.
Mówiąc o tych, którzy żyją według ciała, św. Paweł nie ma wcale na myśli uczęszczających na dyskoteki czy lubiących siedzieć w pubach. Chodzi mu o ludzi, którzy uważają Pana Boga za maszynkę do spełniania życzeń i obrażają się na Niego, gdy coś nie idzie po ich myśli. Tych wszystkich, którzy traktują modlitwę i sakramenty w sposób instrumentalny.
Pawłowi chodzi też o nas, którzy ciągle sądzimy, że na łaskę i miłość Boga musimy sobie zasłużyć. Dlatego postawa Marty jest niezmiernie pouczająca. Trzeba z niej wyciągnąć odpowiednie wnioski. Siostra Łazarza na pytanie o wiarę w Jezusa bez wahania odpowiada twierdząco. Zaczyna jednak swój dialog z Mistrzem od jakże wymownych słów: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł” . Ta wiara w Bożą opiekę jest wręcz modelowa! Obecność Boga w życiu zapewnia pomyślność! Przy takiej ufności nie trzeba kombinować, nie szuka się rozwiązań grzesznych. Sama obecność Pana uwrażliwia człowieka na jakość jego życia, ale także daje poczucie bezpieczeństwa!
Święty Augustyn pisał przed wiekami dobitnie: „Niech twoje wyznanie wiary będzie dla ciebie jakby zwierciadłem. Przeglądaj się w nim, by zobaczyć, czy wierzysz w to wszystko, co wypowiadasz. I każdego dnia raduj się twoją wiarą”. Można więc powiedzieć, że autentyczna wiara przekłada się na wierność w codziennym postępowaniu, w szukaniu Bożej woli, współpracy z łaską Pana i szukania na swojej drodze bliźniego.
