25 marca – święto Zwiastowania Pańskiego, zwane dawniej świętem Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny. To wydarzenie było początkiem dzieła Zbawienia ludzkości. Tego dnia dokonało się Wcielenie Syna Bożego i jednocześnie wypełniły się proroctwa, wypowiedziane przez usta proroków Starego Testamentu. Tajemnicę Zwiastowania wyznajemy w codziennych modlitwach: Pozdrowienie Anielskie, Anioł Pański (3 x w ciągu dnia), w tajemnicy pierwszej części radosnej różańca św. Tajemnica Wcielenia Syna Bożego jest nierozerwalnie związana z misterium śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, często bowiem uroczystość Zwiastowania Pańskiego przypada w okresie Wielkiego Postu.
Modlitwa do Najświętszej Maryi Panny, w dzień Jej Zwiastowania (z 1861 r.)
Bądź od nas pozdrowiona o Najświętsza Maryjo Panno! w tym dniu, w którym Cię niegdyś pozdrowił Anioł z nieba do Ciebie posłany. Jesteś pełną łaski, Pan jest z Tobą. Znalazłaś łaskę u Boga nad wszystkie córki ludzkie, błogosławionaś Ty między niewiastami. Bóg Cię wyniósł do najwyższej godności, w Niebie i na ziemi. Zostałaś obraną za Matkę Temu, który jest Synem Najwyższego od wieków a który w czasie Zwiastowania za sprawą Ducha Św. jako człowiek począł się w Twoim żywocie, i narodził się z Ciebie. Szczególnie w tym dniu cieszymy się o Najświętsza Maryjo Panno! z Twojej godności, i tej tajemnicy wcielenia Syna Bożego, na której się zasadza zbawienie całego rodzaju ludzkiego. Dzięki składamy i wielbimy Boga, że tak wielkie rzeczy uczynił Tobie i nam, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.
Najprawdopodobniej uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie nie była wprowadzona przez władze kościelne poprzez formalny dekret. Zrodziła się z refleksji nad wydarzeniem, jakie miało miejsce w małej ubogiej izdebce. Jest ono szczegółowo przedstawione tylko u jednego ewangelisty – św. Łukasza:
„W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta Galilejskiego, zwanego Nazaret, do dziewicy zaręczonej z mężczyzną o imieniu Józef, z rodu Dawida. Dziewicy było na imię Maryja. Anioł przyszedł do Niej i powiedział: ‘’Raduj się, łaski pełna, Pan z Tobą. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co znaczy to pozdrowienie. Wtedy Anioł powiedział do Niej: ‘’Nie bój się Maryjo, bo Bóg Cię obdarzył łaską. Oto poczniesz i urodzisz syna, i nadasz Mu imię Jezus. Będzie On wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca Dawida. Będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a Jego królestwo nie będzie miało końca. Wtedy Maryja zapytała Anioła: ”Jak się to stanie, skoro nie znam pożycia małżeńskiego?”. Anioł Jej odpowiedział: ‘’Duch Święty zstąpi na Ciebie i osłoni Cię moc Najwyższego; dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. Oto Twoja krewna Elżbieta pomimo starości poczęła syna i jest już w szóstym miesiącu, chociaż uważa się ją za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. A Maryja tak odpowiedziała: „Jestem służebnicą Pana; niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej Anioł.” (Łk 1, 26-38).
Archanioł Gabriel został przez Boga posłany do skromnej, nikomu nieznanej dziewczyny, która mieszkała w mieście wzgardzonym przez wszystkich i którą miano za nic. Bóg w swej mądrości wybiera ludzi prostych i pokornych, a nie zadufanych w sobie i pysznych. Ci pyszni bowiem będą poniżeni, zaś pokorni wywyższeni.
Boży posłaniec nie przemawia do Świętej Dziewicy tonem rozkazującym. Wita Ją ze czcią, uszanowaniem i z pokorą, jak poddany wita swa królową. Wygłasza do Niej słowa pełne pochwały. Natomiast ta skromna, nieśmiała dziewczyna nie czuje się godna takiego wywyższenia, uważa się bowiem za nicość. Dlatego na słowa pochwały reaguje lękiem. W swej niezmiernej pokorze Maryja nie mogła pojąć jak to możliwe, że właśnie ona miałaby być wyróżniona i stać się błogosławioną między niewiastami.
Pytając Archanioła: jak się to stanie?, nie czyni tego ani z braku wiary, ani z powątpiewania. Nie kieruje Nią także ciekawość. Pragnie poznać tę tajemnicę po to, aby móc z dobrej woli i z godnością współdziałać w Bożym planie.
Odpowiedź Bożego posłańca jest kolejną tajemnicą dla Maryi. Oto pocznie za sprawą Ducha Świętego, a Jej dziewictwo będzie chronione. Z Niej samej zaś narodzi się Boży Syn, dla którego będzie nie tylko matką, ale też świątynią.
Posłaniec z Niebios wspomina też Maryi o Jej krewnej, która pomimo poważnego wieku spodziewa się dziecka. Archanioł podkreśla w tej wypowiedzi, że stało się tak, bo Bóg tego chciał i pomimo wielu przeszkód, jak bezpłodność i starszy wiek Elżbiety, było to możliwe, gdyż dla Boga nie ma żadnych ograniczeń, On może wszystko. Potrzeba tylko współpracy i głębokiej wiary, że dla Pana nie ma nic niemożliwego.
Teraz już tylko pozostała odpowiedź Maryi, od której zależały dalsze dzieje świata. Archanioł cierpliwie czekał na słowo młodziutkiej dziewczyny, która po krótkim przemyśleniu, odpowiedziała, że się zgadza. Maryja chciała być posłuszna woli Bożej, pomimo tego, że nie do końca ją rozumiała. Uważała jednak, że jest służebnicą Pana i cokolwiek On powie, Ona to przyjmie i wypełni.
Najświętsza Maryja Panna wypowiadając słowa „Niech mi się stanie” zezwoliła na wcielenie i narodziny Syna Bożego. Tym samym wpisała się w historię Zbawczego dzieła Jezusa Chrystusa. Oddała też chwałę Bogu, przyniosła radość Aniołom, dała pociechę ludziom, sprawiła piekłu straszliwą trwogę.
Od II wieku Zwiastowanie było postrzegane jako pierwszy akt pokutny u chrześcijan, w którym to posłuszeństwo Dziewicy Maryi równoważy nieposłuszeństwo Ewy. Poprzez posłuszeństwo woli Bożej, Najświętsza Maryja Panna staje się „nową Ewą”.
Zanim jednak doszło do wcielenia Syna Bożego, Bóg przepowiedział przez proroka Izajasza, że da znak. W Piśmie Świętym Starego Testamentu w księdze Izajasza, tak mówił Pan do króla Achaza:
„ Proś PANA, twego Boga, o znak dla siebie, czy to z głębin krainy umarłych, czy z wyżyn przestworzy”. Achaz jednak odpowiedział: ‘’Nie będę prosił, nie będę wystawiał PANA na próbę”. Wtedy Izajasz rzekł: ‘’Słuchajcie więc, domu Dawida! Nie wystarcza wam uważać ludzi za bezsilnych, że tak samo traktujecie mojego Boga? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nada mu imię Emmanuel! Będzie On karmił się twarogiem i miodem, aż nauczy się odrzucać zło, a wybierać dobro”. (Iz 7, 10-16)
Do czasu Zwiastowania i cudownego poczęcia Pana Jezusa, Bóg był kimś dalekim, nieosiągalnym. Porozumiewał się z ludźmi przez wizje prorockie, przez aniołów i za pomocą prawa, które przekazał ludowi izraelskiemu przez proroka Mojżesza. Poprzez to Pan chciał przybliżyć ludzi do siebie. W momencie, kiedy Archanioł Gabriel przybył do Maryi, oznajmiając Jej, że Bóg wszechmogący wybrał Ją na matkę dla swojego Syna i gdy ona odpowiedziała FIAT, wtedy sam Bóg przybliżył się do człowieka. Dał zagubionej ludzkości Odkupiciela i Zbawiciela.
Uroczystość ta, jak napisał papież Paweł VI w adhortacji poświęconej odnowie kultu maryjnego „Marialis cultus” (1974) „ jest świętem równocześnie Chrystusa i Najświętszej Dziewicy, to znaczy zarówno Słowa, które staje się Synem Maryi (Mk 6, 3), jak i Dziewicy, która zostaje Matką Boga” (MC 6).
Na początku uroczystości nadano rangę święta Pańskiego. Główny akcent był położony na cudowne wcielenie się Syna Bożego, które rozpoczynało Boży plan zbawienia ludzkości. Tak pozostało do dziś dnia. Jednak był też taki czas, w którym święto miało charakter maryjny, stawiając na pierwszym miejscu moment zwiastowania i podkreślając to, że dzięki Maryi dokonało się wcielenie Jezusa Chrystusa. Bóg wybrał Dziewicę Maryję spośród innych niewiast na Matkę Zbawiciela.
Uroczystość Zwiastowania N.M.P. zaczęto świętować mniej więcej w V wieku, najpierw w Kościele Wschodnim. Natomiast na Zachodzie wprowadzono je za czasów papieża św. Grzegorza Wielkiego (+604). Istnieją świadectwa potwierdzające, że Zwiastowanie było obchodzone w tych Kościołach jako święto. Jeśli chodzi o Kościół wschodni, jest to homilia Abrahama z Efezu, którą prawdopodobnie wygłosił w Konstantynopolu miedzy 530 a 550 r. Święto znane było również w Antiochii, pod koniec VI w., w Jerozolimie w VII w. O uroczystości Zwiastowania wspominają też synody w Toledo (656) i w Trullo (692). Papież św. Sergiusz I (687 – 701) w Liberis Pontificalis polecał, aby w święto Zwiastowania, wychodziła procesja z kościoła św. Hadriana do bazyliki Matki Bożej Większej i żeby w jej trakcie odmawiać litanię.
W 1998 r. Episkopat Polski ustanowił obchodzenie w dniu tego święta Dzień Świętości Życia. Jest to odpowiedź na wezwanie papieża Jana Pawła II, który w encyklice „Evangelium vitae” (1995 r.) napisał: „proponuję (…) aby corocznie w każdym kraju obchodzono Dzień Życia (…). Trzeba, aby dzień ten był przygotowany i obchodzony przy czynnym udziale wszystkich członków Kościoła lokalnego. Jego podstawowym celem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i w każdej kondycji”.
Modlitwa
O Boże, któryś chciał, ażeby Twoje Wieczne Słowo za zwiastowaniem Anioła przyjęło ciało Najświętszej Maryi Panny, użycz pokornej naszej modlitwie, ażebyśmy, którzy Jej, jako prawdziwej Boga Rodzicielce, w wierze cześć oddajemy, za Jej przyczyną pomocy od Ciebie doznali. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.
Źródła: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu (Najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem) / biblia-swieci.pl / blogmedia24.pl / niedziela.pl
Foto: pl.wikipedia.org
