Dziś przypada 81. rocznica powstania Narodowych Sił Zbrojnych, wojskowej formacji obozu narodowego.
Za dzień powstania Narodowych Sił Zbrojnych, niezależnej politycznie, materialnie i ideologicznie organizacji polityczno-wojskowej w polskim podziemiu zbrojnym, przyjmuje się datę 20 września 1942 r., kiedy to płk Ignacy Oziewicz wydał rozkaz nr 1/42, w którym zawiadamiał o objęciu funkcji pierwszego komendanta głównego NSZ. Zwierzchnictwo polityczne nad NSZ sprawowała Tymczasowa Narodowa Rada Polityczna (TNRP) złożona z przedstawicieli Wojennego Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego i Komitetu Wykonawczego Organizacji Polskiej.
Faktycznie proces formowania NSZ rozpoczął się w lipcu 1942 r. w wyniku łączenia części Narodowej Organizacji Wojskowej i Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy (ZJ), podporządkowanej Organizacji Polskiej. Najważniejszymi pionami w walce z okupantem były wywiad i propaganda. Działaniami wywiadu NSZ kierował II Oddział Sztabu, który zbierał materiały dotyczące całokształtu życia pod okupacją niemiecką. Pozyskane informacje były niejednokrotnie przesyłane wywiadowi AK.
Od momentu utworzenia NSZ zaczęto formować oddziały partyzanckie, które prowadziły akcje dywersyjne, zdobywały broń, zaopatrzenie oraz pieniądze. Broniły także ludność cywilną przed bandami rabunkowymi i oddziałami komunistycznymi w myśl hasła: „nie ma w Polsce i dla Polski wrogów numer 1 i 2. Obojętnie, jak się nazywa – Niemiec czy Bolszewik”. Komenda Główna NSZ, w obawie przed represjami ze strony okupanta, zakazała informowania w prasie organizacyjnej o wykonywanych przez swoje oddziały akcjach bojowych. Z tego też powodu wiele akcji NSZ do dziś pozostaje nieznana.
Do walk w powstaniu warszawskim NSZ wystawiły około 3,5 tys. żołnierzy, ponad 1,5 tys. w oddziałach AK, również w Puszczy Kampinoskiej i Lasach Chojnowskich. Największym zwartym oddziałem biorącym udział w walkach była Brygada Dyspozycyjno-Zmotoryzowana „Koło”, znana bardziej jako Grupa „Koło”. Od początku podporządkowała się dowództwu obrony Starego Miasta, zaś po ewakuacji Starówki jej oddziały szturmowe wzięły bezpośredni udział w walkach w Śródmieściu. Rodowód NSZ-owski miało także Zgrupowanie „Chrobry II”.
Największą jednostką partyzancką NSZ była Brygada Świętokrzyska, utworzona 11 sierpnia 1944 r. W grudniu 1944 r. jednostka liczyła 822 ludzi. Prowadziła walki z Niemcami, ale także z partyzantką sowiecką i Armią Ludową. W styczniu 1945 r. Brygada rozpoczęła marsz na Zachód, początkowo dzięki uzgodnieniom z lokalnymi dowódcami Wehrmachtu. Podczas marszu na Zachód liczebność Brygady zwiększyła się do 1417 żołnierzy. Pomimo nakłaniania przez Niemców, dowództwo Brygady nie walczyło przeciwko Armii Czerwonej wspólnie z Niemcami, lecz nawiązało kontakt z armią amerykańską i podjęło wraz z nią walkę z Niemcami, oswobadzając m. in. więźniów niemieckiego obozu koncentracyjnego w Holiszowie (5 maja 1945 r.). Brygada Świętokrzyska, której nie włączono do II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych, została rozformowana i włączona do Kompanii Wartowniczych przy armii amerykańskiej na terenie amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech.
Najdłużej działającym zgrupowaniem NSZ był tzw. VII Okręg kpt. Henryka Flamego „Grota”, „Bartka”. Symbolicznym zaś dniem zakończenia jej działań jest aresztowanie ppłk. Stanisława Kasznicy, ostatniego komendanta NSZ-ZJ (15 lutego 1947 r.)
W tym szczególnym dniu wspomnijmy postać Adama Gomuły ps. „Bej”.
Adam Gomuła urodził się 31 lipca 1902 r. w Sławnie w rodzinie Jana i Franciszki z domu Ługowskiej. Mieszkał w Zatopolicach, zmarł 19 listopada 1967 r. w Radomiu. Ostatni stopień: porucznik.
Do konspiracji doprowadziło Adama Gomułę zaangażowanie polityczne. Gdy miał 30 lat, był już znanym działaczem Stronnictwa Narodowego, m.in. organizował koła partii na terenie gmin Zakrzew, Wolanów i Przytyk w powiecie radomskim. Nic zatem dziwnego, że gdy przyszła wojna, włączył się w tworzenie struktur wojskowych związanych z podziemiem narodowym, czyli do Narodowej Organizacji Wojskowej, a od 1942 r. w NSZ. Był organizatorem jednej z placówek, pełnił też funkcję szefa propagandy w powiecie radomskim. W wyniku akcji scaleniowej dowodzony przez „Bartosza” oddział znalazł się w szeregach Armii Krajowej.
Po zakończeniu wojny, w wyniku represji ze strony UB, ponownie zmuszony do podjęcia działalności konspiracyjnej. Od kwietnia 1945 r. był dowódcą oddziału partyzanckiego liczącego około 30 osób (według niektórych danych mógł zmobilizować nawet 90 osób). Organizacyjnie podlegał pod Okręg XV Narodowych Sił Zbrojnych kierowany przez mjr. Stefana Figurskiego „Zenona”. Adam Gomuła „Bej” wraz ze swoim oddziałem wziął udział w dowodzonej przez por. Bembińskiego „Sokoła” akcji rozbicia więzienia w Radomiu 9 września 1945 r.
