25-26 marca 1922 r. na zjeździe kół NZMA z Warszawy, Poznania, Lublina i Krakowa oraz Związku Młodzieży Narodowej z Wilna powołano do życia jednolity Związek Akademicki „Młodzież Wszechpolska”.
Podstawowym dokumentem ideowym nowo powstałego stowarzyszenia stała się Deklaracja Programowa uchwalona na zjeździe założycielskim. Podkreślano w niej rolę odzyskania przez Polskę niepodległości. W opinii Wszechpolaków fakt odrodzenia niezawisłej państwowości nie stanowił końca walki o urzeczywistnienie idei narodowej, a był jedynie nowym etapem, w którym metody pracy uległy zmianie.
Postulowano włączenie do czynnego życia obywatelskiego jak najszerszych mas ludowych oraz dążenie do jak największej jednolitości narodowo-państwowej. W dziedzinie polityki wewnętrznej zwracano się stanowczo przeciw prądom ideowym, które ponad interesem narodowym stawiały interesy klasowe bądź jednostkowe, co wskazywało jasno na antysocjalistyczne i antyliberalne oblicze ruchu wszechpolskiego. Natomiast w dziedzinie polityki zewnętrznej postulowano silne oparcie granic państwa o Bałtyk oraz włączenie do Polski ziem, na których ludność polska góruje pod względem ilościowym lub cywilizacyjnym.
Reaktywowana w 1989 roku Młodzież Wszechpolska jest kontynuatorem działalności przedwojennego Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska” na podstawie pełnomocnictwa wiceprezesa Związku Jacka Nikischa. Tak jak przed laty, w swoich dokumentach programowych deklaruje „wychowywanie młodzieży w duchu narodowo-katolickim i narodowo-solidarnym”. Jest ideowym spadkobiercę najlepszych tradycji Obozu Narodowego, a przede wszystkim myśli politycznej Romana Dmowskiego.
Praca formacyjna w duchu narodowym i katolickim, aktywna i szeroko prowadzona walka z zagrożeniami narodu i Kościoła, a także żywe uczestnictwo w życiu politycznym i społecznym to fundamenty działalności.
Źródło: mw.org.pl / fot. X (dawniej Twitter) Marcin Kowalski
