22 październik – Kościół Katolicki obchodzi liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II. W czasie swojego długoletniego pontyfikatu odbył wiele zagranicznych podróży apostolskich, w tym kilka do Ojczyzny. Był zawsze otwarty na drugiego człowieka, przed nikim nie stawiał barier. Swoje nauczanie przekazywał w encyklikach, listach, adhortacjach, konstytucjach apostolskich.
Karol Józef Wojtyła, późniejszy papież, urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Miesiąc przed I Komunią św. zmarła jego mama Emilia, a kilka lat później starszy brat Edmund, lekarz. Małym Karolem opiekował się tata, który był urzędnikiem i żołnierzem. Dbał o rozwój umysłowy, oraz duchowy syna, zaszczepił w nim też miłość do Ojczyzny. Młody Karol, ucząc się w męskim Gimnazjum w Wadowicach, uczestniczył w zajęciach koła teatralnego. Po maturze wraz z ojcem przeprowadził się do Krakowa i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał wybuch II Wojny Światowej. W czasie okupacji ciężko pracował w kamieniołomach. Znajdował też czas na działalność w podziemnym Teatrze Rapsodycznym i uczył się na tajnych kompletach.
W 1942 r. rok po śmierci ojca, wstąpił do założonego przez abp. A. S. Sapiehę, Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. 1 listopada 1946 r. został wyświęcony na kapłana. Ta bardzo ważna w życiu młodego Wojtyły chwila, miała miejsce w Domu Arcybiskupów Krakowskich. Potem udał się do Rzymu na studia na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Angelicum. Ukończył je po dwóch latach, a w 1948 r. obronił prace doktorską na temat: Zagadnienie wiary u św. Jana od Krzyża
Następnie powrócił do Polski i pracował przez rok w podkrakowskiej parafii Niegowić. Potem został duszpasterzem młodzieży w parafii św. Floriana w Krakowie. Na polecenie nowego arcypasterza podjął dalszą pracę naukową i napisał habilitacje na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1953 r. otrzymał tytuł doktora habilitowanego i od tamtej pory zaczął wykładać w Metropolitarnym Seminarium Duchownym i na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1954 r. był wykładowcą historii doktryn etycznych na KUL-u. Dużo czasu spędzał z młodzieżą akademicką. Razem wyjeżdżali w góry.
Cztery lata później został konsekrowany na biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej. Zawierzył wtedy siebie i swoją posługę Matce Bożej. To właśnie wtedy zrodziły się słynne słowa „Totus Tuus” (Cały Twój), które stały się jego zawołaniem biskupim, oraz papieskim.
Po śmierci abp. E. Baziaka Administratora Krakowskiej Archidiecezji, bp. Wojtyła został wybrany na Wikariusza Kapitulnego i objął funkcję tymczasowego rządcy tejże Archidiecezji. Potem w roli biskupa i arcybiskupa, uczestniczył w Soborze Watykańskim II. Z jego inicjatywy powstał najważniejszy dokument soborowy Konstytucja Duszpasterska o Kościele w Świecie Współczesnym – Gaudium et spes.
W 1963 r. został mianowany przez papieża Pawła VI Arcybiskupem Metropolitą Krakowskim, a po czterech latach został kardynałem. Główny nacisk kładł na wychowanie młodego pokolenia i moralność rodziny. Ściśle współpracował z Prymasem S. Wyszyńskim, z którym z czasem połączyła go przyjaźń. Był Przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski, oraz Przewodniczącym Komisji Apostolstwa Świeckich, a także Komisji do Spraw Nauki Katolickiej. Opiekował się światem nauki katolickiej, walczył o uznanie jego praw. Wydał wiele artykułów i książek. Brał udział w kongresach i sympozjach naukowych. Sam też je organizował.
Był członkiem Kongregacji pro institutione catolica, pro Sacramentis in Cultu Divino, Pro Cleris, oraz Konsultorem Concilium de Laicis, w Dykasteriach Watykańskich. Brał udział w Synodach Biskupów w latach 1967 – 1977. W międzyczasie w 1974 r. został członkiem Rady Sekretariatu Synodu. W 1976 r. wygłosił rekolekcje Watykańskie dla Ojca Świętego Pawła VI, który o to poprosił, oraz kardynałów i pracowników Kurii Rzymskiej.
Po śmierci Pawła VI uczestniczył w konklawe, podczas którego wybrano papieża Jana Pawła I. Jednak ten pontyfikat trwał bardzo krótko i wkrótce znowu odbyło się konklawe. W jego wyniku 16 października 1978 r. na papieża został wybrany po raz pierwszy kardynał z Polski. Karol Wojtyła przyjął imię Jan Paweł II.
Jan Paweł II odegrał dużą rolę w dziejach Europy Wschodniej końca XX wieku.
W czasie swojego 27 letniego pontyfikatu upominał się o godność dla każdego człowieka. Odważnie sprzeciwiał się aborcji i eutanazji, które określał cywilizacją śmierci. Zapoczątkował Światowe Dni Młodzieży, które pierwszy raz odbyły się w 1985 r. w Rzymie.
Odbył wiele zagranicznych pielgrzymek. Odwiedził 135 krajów świata. W pierwszą podróż apostolską udał się do Ameryki Łacińskiej. Odbył 142 podróże na terenie Włoch.
Do swojej umiłowanej Ojczyzny pielgrzymował 9 razy. Pierwszy raz przybył 2 czerwca 1979 r. i wówczas wypowiedział słynne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”
Jest autorem 14 encyklik. Swoje nauczanie przekazywał również w licznych listach, adhortacjach, konstytucjach apostolskich.
Zawsze był otwarty na drugiego człowieka. Nie stawiał barier nawet przed człowiekiem, który do niego strzelał 13 maja 1981 r. na Placu Św. Piotra w Rzymie. Potrafił mu ten czyn wybaczyć
Na początku lat 90-tych zdiagnozowano u niego chorobę Parkinsona, która bardzo utrudniała mu życie. Na nic jednak się nie skarżył, cierpliwie znosił każdy trud. Od tamtego czasu niektórzy hierarchowie namawiali go, żeby ustąpił z papieskiego urzędu. On jednak wytrwał do końca.
Zmarł 2 kwietnia 2005 r., w pierwszą sobotę miesiąca, a zarazem wigilię Niedzieli Miłosierdzia Bożego. Jego pogrzeb odbył się 8 maja. Uczestniczyło w nim ok. 300 tys. pielgrzymów, oraz głowy państw, a także przedstawiciele innych wyznań.
W 2005 r. rozpoczęto proces beatyfikacyjny. Jan Paweł II został ogłoszony błogosławionym 1 maja 2011 r. , a jego kanonizacja odbyła się 27 kwietnia 2014 r. w dniu święta Bożego Miłosierdzia. Wspomnienie liturgiczne obchodzi 22 października.
„Naród ginie, gdy znieprawia swojego ducha, naród rośnie, gdy duch jego coraz bardziej się oczyszcza i tego żadne siły zewnętrzne nie zdołają zniszczyć. ”
Źródło: diecezja.pl
