8 czerwca 1920 r. w szpitalu wojskowym zorganizowanym w klasztorze Ławra Peczerska w Kijowie zmarł, z powodu odniesionych ran, ppor. Tadeusz Jarzyński.
Urodził się w Radomiu 12 października 1899 r. jako syn Prospera (znanego nauczyciela i działacza społecznego) i Wandy z domu Ettinger. Uczył się w radomskiej Szkole Handlowej, a w 1917 r. zdał maturę w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie. W tym samym roku rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej, wstępując tutaj do tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej.
W 1918 r. uczestniczył walkach z Ukraińcami o Lwów, odnosząc rany w obronie budynku poczty. Gdy udało mu się opuścić miasto, przyjechał do rodzinnego Radomia, dołączając natychmiast — pomimo niezaleczonych ran i sprzeciwu lekarzy — do formowanego tutaj batalionu odsieczy lwowskiej. Wraz z innymi radomianami walczył następnie w rejonie Gródka Jagiellońskiego. Gdy batalion radomski został wcielony do 6. Pułku Piechoty Legionów, wziął udział w walkach pod Dyneburgiem, a następnie w wyprawie na Kijów.
6 czerwca 1920 r. w boju pod Bogdanami dowódca I Batalionu 6. Pułku Piechoty Legionów kpt. Bernard Mond podjął decyzję o wycofaniu się z zajmowanych pozycji. Rozkaz powiadomienia o tym dowódców poszczególnych kompani otrzymał ppor. Jarzyński. Wykonał go pod huraganowym ogniem nieprzyjaciela, umożliwiając batalionowi planowy odwrót, a tym samym ocalając go od zagłady. Niestety, rany otrzymane podczas wykonywania zadania doprowadziły w dwa dni później do śmierci dzielnego oficera. Spoczął na cmentarzu w Kijowie.
Za udział w ruchu niepodległościowym i walkach otrzymał Krzyż Polskiej Organizacji Wojskowej, Odznakę „Orlęta” i Krzyż Obrony Lwowa. 20 lipca 1922 r. nadano mu pośmiertnie Order Virtuti Militari V klasy.
Zdjęcie z zasobu MBP w Radomiu.
